OSTATNIE WPISY

Koncepcja wewnętrznego dziecka od lat stanowi ważny element pracy terapeutycznej, szczególnie w podejściach skoncentrowanych na traumie, schematach oraz relacjach przywiązania. Choć termin ma charakter metaforyczny, opisuje rzeczywisty psychologiczny fenomen – zapisane w pamięci emocjonalnej ślady wczesnych doświadczeń, które wpływają na to, jak funkcjonujemy w dorosłości.

W psychologii termin „Ja” (ang. self) odnosi się do całokształtu naszych doświadczeń związanych z samym sobą – to, jak siebie postrzegamy, jak siebie oceniamy i jak odczuwamy swoją tożsamość. W literaturze psychologicznej wyróżnia się m.in.: Ja realne – to, jak widzimy siebie teraz Ja idealne – to, kim chcielibyśmy być Ja powinnościowe – to, kim „powinniśmy” być (w oparciu o normy społeczne i rodzinne) Ja odzwierciedlone – obraz siebie, jaki – jak sądzimy – widzą inni

W psychologii mówi się o wybaczeniu jako o procesie, który może znacząco poprawić nasz dobrostan psychiczny, zmniejszyć poziom stresu oraz umożliwić zdrowe funkcjonowanie w relacjach. Wbrew pozorom wybaczanie nie zawsze dotyczy relacji z innymi – czasem największym wyzwaniem jest przebaczenie samemu sobie.

W odróżnieniu od traumy "jednorazowej", trauma rozwojowa zazwyczaj ma charakter chroniczny — jest czymś, co dzieje się w codzienności dziecka przez dłuższy czas. To właśnie w środowisku, które powinno wspierać rozwój, dochodzi do bolesnych doświadczeń emocjonalnych, z którymi młody organizm nie potrafi sobie poradzić.

Wciąż jeszcze wiele osób myśli, że na terapię par warto iść dopiero wtedy, gdy „jest naprawdę źle”. Tymczasem sesje z terapeutą mogą pomóc nie tylko w przepracowaniu głębokich kryzysów, ale też w codziennym zadbaniu o relację. To przestrzeń, w której możecie uczyć się słuchać siebie nawzajem, lepiej rozumieć swoje potrzeby i budować relację opartą na zaufaniu, szacunku i bliskości.

Trauma molestowania seksualnego w dzieciństwie jest jednym z najgłębiej raniących doświadczeń, z jakimi zgłaszają się pacjenci.

To czego nie chcesz Przytłaczające emocje, ciągłe przygnębienie, reakcje z ciała, które nie pozwalają swobodnie funkcjonować, lęk, fobie,...

Często rodzice są fizycznie nieobecni podczas przerażających epizodów w życiu swojego dziecka. Czasami nie zdają sobie sprawy, że dana sytuacja jest traumatyczna dla małego człowieka. Dzieci nie chcą lub nie potrafią opowiedzieć co się wydarzyło. Dzieje się tak nie tylko z powodu, że mają mały zasób słów, ale też ze względu na specyfikę doznań i jakość pamięci w takich sytuacjach.